Arakanlı Müslümanların Zor Hayat Şartları

Kamptaki beş medreseden birine misafir oluyoruz. Burası yardımlarla inşa edilmiş bir yer. Yerler beton ve mermerden oluşuyor, duvarlar çatlamış ve sıvaları dökülmüş. İçerinin aydınlanması için pencereler var ancak camları yok. Pencerelerin bazıları tenekelerle örtülmüş. Yağmur yağınca bu tenekelerle ya da muşambalarla kapatıyorlar.

Çocuklar yerlerde halka şeklinde oturmuş, önlerindeki küçük rahlelerdeki Kur'an-ı Kerimleri okuyorlar. Kur'an-ı Kerim, Arapça, İslami derslerin yanı sıra Bengalce, Arapça ve İngilizce öğreniyorlar. Bengalce ve diğer derslerin amacı kamp dışında okula gitme şansı bulan çocuklar olursa yabancılık çekmemeleri.

Medresede hocalık yapan Alem Gir 20 yıldır kampta yaşıyor. 

Duvarlarda eski bir kara tahta var. Kamptaki diğer çocuklara göre, bu medresedeki öğrencilerin giyim kuşamlarının daha iyi olduğunu gözlemliyoruz. Bu da yine yardım kuruşlarının bağışlarıyla oluyor.

Medresede hocalık yapan Alim Gir 20 yıldır kampta yaşıyor. Arakan'da medrese eğitimi görmüş, sonra da hocalığa başlamış. Neden vatanını terk ettiğini şöyle anlatıyor:

“Myanmar devleti, alimlere ve ulemalara eğitimli insanlara işkence yapıyor. Ben orada da medresede hocalık yapıyordum. Bir gün beni gözaltına aldılar. Bir hafta boyunca tuttular, işkence yaptılar. Sonra hapse atacaklarını öğrendim. Bir yolunu bulup oradan kaçtım.”

Sadece hapisten kaçmakla kalmamış, Arakan'ı da terk etmiş. Bangladeş'teki Kutupalong Kampı'na gelen Gir, burada evlenip altı çocuk sahibi olduğunu anlatıyor. Bu medresede Kur'an-ı Kerim ve hadis dersleri veriyor.

 İşkence yapıyorlar. Onları evlerinden kaçırıp kendi bölgelerine görüyorlar, tecavüz ediyorlar. Bunun bir an önde durdurulması gerekiyor.”